در قرون اخیر، ظروف تخت معمولاً از سفال، مواد سرامیکی مانند سفال، ظروف، سرویس پذیرایی چینی ساخته می‌شوند. پیروزی سرامیک احتمالاً به دلیل گسترش لعاب‌های سرامیکی است که به کندی در اروپا توسعه یافتند.
بدون سطح شیشه ای آنها، ظروف سفالی ممکن است بهداشتی کمتری داشته باشند. ظروف سفره را می توان از مواد دیگری مانند چوب، اسپند، لاتن، نقره، طلا، شیشه، اکریلیک و پلاستیک ساخت. قبل از اینکه امکان خرید ظروف انبوه تولید شود، از مواد موجود مانند چوب ساخته می شد. صنعتی شدن و پیشرفت در تولید سرامیک باعث شد ظروف قابل شستشو ارزان قیمت در دسترس باشند.
یا به صورت تکه ای یا به عنوان یک مجموعه همسان برای تعدادی غذاخوری، معمولاً چهار، شش، هشت یا دوازده مکان فروخته می شود. مقادیر زیادی برای استفاده در رستوران ها خریداری می شود. تکه‌های تکی مانند قطعاتی که به‌عنوان قطعات جایگزین برای ظروف شکسته مورد نیاز هستند، می‌توانند از موجودی انبار باز در مغازه‌ها یا از فروشندگان عتیقه‌فروشی در صورتی که الگو دیگر تولید نمی‌شود، تهیه شوند
جام طلای سلطنتی، 23.6 سانتی متر ارتفاع، 17.8 سانتی متر عرض. وزن 1.935 کیلوگرم، موزه بریتانیا. سنت اگنس در رؤیا به دوستانش ظاهر می شود. قبل از سال 1391 که در اختیار پادشاه فرانسه بود. یکی از تعداد انگشت شماری بازمانده از قرون وسطی، طلای جامد با مینا.
به نظر نمی‌رسد کهن‌ترین سفال‌های موجود در فرهنگ‌های سراسر جهان شامل ظروف تخت بوده و روی گلدان‌ها و کوزه‌ها برای نگهداری و پخت و پز متمرکز شده‌اند.
چوب در بیشتر مکان‌ها به خوبی زنده نمی‌ماند، و اگرچه باستان‌شناسی بشقاب‌ها و ظروف چوبی کمی از دوران ماقبل تاریخ پیدا کرده است، اما ممکن است زمانی که ابزاری برای مد کردن آنها در دسترس بود، رایج بوده باشند.
نخبگان باستانی در بیشتر فرهنگ ها ظروف تخت را از فلزات گرانبها (“صفحه”) در سفره ترجیح می دادند. چین و ژاپن دو استثنای اصلی بودند که از ظروف لاکی و بعداً از سفال های ظریف، به ویژه چینی استفاده کردند. در چین کاسه ها همیشه به بشقاب ها ترجیح داده شده اند. در اروپا اسپند اغلب توسط افراد کم برخوردار و در نهایت فقرا و نقره یا طلا توسط ثروتمندان استفاده می شد.
